Μεσογειακό φαγητό τότε και τώρα.
Η μεσογειακή διατροφή είναι ένα διατροφικό πρότυπο που χαρακτηρίζεται από υψηλή πρόσληψη φυτικών τροφών, όπως φρούτα, λαχανικά, δημητριακά ολικής αλέσεως, όσπρια και ξηρούς καρπούς, καθώς και από μέτρια πρόσληψη θαλασσινών και χαμηλή πρόσληψη κόκκινο κρέας και επεξεργασμένα κρέατα. Περιλαμβάνει επίσης τη χρήση ελαιολάδου ως κύρια πηγή λίπους και τη χρήση βοτάνων και μπαχαρικών, όπως σκόρδο, βασιλικός και ρίγανη, για να αρωματίσουν τα πιάτα.
Η μεσογειακή διατροφή είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, όπως φυτικές ίνες, αντιοξειδωτικά και υγιή λίπη, και έχει συνδεθεί με μια σειρά από οφέλη για την υγεία, συμπεριλαμβανομένου του χαμηλότερου κινδύνου καρδιακών παθήσεων, εγκεφαλικού και ορισμένων τύπων καρκίνου.
>
Τα τυπικά πιάτα στη μεσογειακή διατροφή μπορεί να περιλαμβάνουν:
- Ψητά ή ψητά λαχανικά, όπως κολοκυθάκια, πιπεριές, μελιτζάνες και ντομάτες
- Φρέσκιες σαλάτες φτιαγμένες με διάφορα χόρτα και από πάνω ελιές, τυρί φέτα και dressing βινεγκρέτ
- Σούπες και μαγειρευτά φτιαγμένα με φασόλια, φακές και λαχανικά και συχνά αρωματισμένα με βότανα και μπαχαρικά
- Ψάρι στη σχάρα ή στο φούρνο ή θαλασσινά, όπως σολομός, μπακαλιάρος ή γαρίδες
- Ψωμί και ζυμαρικά ολικής αλέσεως, καθώς και ρύζι και κουσκούς
- Φρούτα, όπως μήλα, αχλάδια, δαμάσκηνα και πορτοκάλια, είτε τρώγονται φρέσκα είτε χρησιμοποιούνται σε επιδόρπια
- Ξηροί καρποί και σπόροι, όπως αμύγδαλα, φιστίκια και ηλιόσποροι, ως σνακ ή προστίθενται στα πιάτα για υφή και γεύση.
Η μεσογειακή διατροφή είναι ένα ευέλικτο διατροφικό πρότυπο που μπορεί να προσαρμοστεί σε ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών και ατομικών προτιμήσεων. Είναι επίσης μια δίαιτα που μπορεί εύκολα να ενσωματωθεί σε έναν υγιεινό και ισορροπημένο τρόπο ζωής.
Η ιστορία των μεσογειακών τροφίμων γύρω στο 1000 π.Χ.
Η περιοχή της Μεσογείου έχει μια πλούσια και ποικιλόμορφη γαστρονομική ιστορία που έχει διαμορφωθεί από τους διάφορους πολιτισμούς που κατοικούν στην περιοχή κατά τη διάρκεια των αιώνων. Γύρω στο 1000 π.Χ., οι αρχαίοι πολιτισμοί της Μεσογείου, όπως οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Αιγύπτιοι, ήταν ήδη εδραιωμένοι και είχαν αναπτύξει τις δικές τους μοναδικές κουζίνες.
Στην αρχαία Ελλάδα, η διατροφή επικεντρωνόταν στα δημητριακά, τα λαχανικά και τα όσπρια, με μεγάλη εξάρτηση από το ελαιόλαδο ως μαγειρικό λίπος. Το κρέας, ιδιαίτερα το χοιρινό και το κατσίκι, ήταν επίσης σημαντικό μέρος της ελληνικής διατροφής και τα ψάρια καταναλώνονταν συνήθως κατά μήκος της ακτής. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν επίσης μια ποικίλη διατροφή που περιλάμβανε δημητριακά, λαχανικά και κρέατα, όπως χοιρινό, βοδινό και κοτόπουλο. Είχαν επίσης μια γεύση για γλυκές λιχουδιές και το μέλι ήταν ένα κοινό γλυκαντικό στη ρωμαϊκή μαγειρική.
Στην αρχαία Αίγυπτο, οι κύριες βασικές αρχές της διατροφής ήταν το ψωμί και η μπύρα, που παρασκευάζονταν από δημητριακά όπως το κριθάρι και το σιτάρι. Τα λαχανικά, όπως τα κρεμμύδια, το σκόρδο, τα πράσα και τα φασόλια, καταναλώνονταν επίσης ευρέως και τα ψάρια ήταν μια σημαντική πηγή πρωτεΐνης στη διατροφή.
Συνολικά, η μεσογειακή διατροφή του 1000 π.Χ. επικεντρωνόταν στα δημητριακά, τα λαχανικά και τα όσπρια, ενώ καταναλώνονταν επίσης διάφορα κρέατα και ψάρια. Επηρεάστηκε επίσης σε μεγάλο βαθμό από τη χρήση του ελαιολάδου ως μαγειρικού λίπους και τη χρήση βοτάνων και μπαχαρικών όπως ο κόλιανδρος, το κύμινο και το σκόρδο για να αρωματίσουν τα πιάτα.
Η ιστορία των μεσογειακών τροφίμων γύρω στο 1000.
Γύρω στο έτος 1000, η περιοχή της Μεσογείου φιλοξενούσε μια ποικιλία πολιτισμών, ο καθένας με τις δικές του ξεχωριστές γαστρονομικές παραδόσεις. Οι Βυζαντινοί, που κυβέρνησαν μεγάλο μέρος της περιοχής εκείνη την εποχή, είχαν μια διατροφή που επηρεαζόταν από την ελληνική και τη ρωμαϊκή κουζίνα που προηγήθηκαν. Έτρωγαν μια ποικιλία δημητριακών, όπως σιτάρι, κριθάρι και βρώμη, καθώς και λαχανικά όπως φασόλια, μπιζέλια και φακές. Το κρέας, συμπεριλαμβανομένου του αρνιού, του προβάτου και των πουλερικών, ήταν επίσης σημαντικό μέρος της βυζαντινής διατροφής, όπως και το ψάρι, το οποίο ήταν άφθονο στη Μεσόγειο Θάλασσα.
Εκτός από τους Βυζαντινούς, η περιοχή φιλοξενούσε και άλλους πολιτισμούς, όπως οι Άραβες και οι Νορμανδοί, οι οποίοι είχαν τις δικές τους μοναδικές γαστρονομικές παραδόσεις. Η αραβική διατροφή επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη χρήση μπαχαρικών, όπως το κύμινο, ο κόλιανδρος και η κανέλα, και περιλάμβανε μια ποικιλία από πιάτα που παρασκευάζονταν με δημητριακά, λαχανικά και κρέατα. Οι Νορμανδοί, που είχαν φτάσει πρόσφατα στην περιοχή από τη βόρεια Ευρώπη, έφεραν μαζί τους μια κουζίνα που βασιζόταν στη χρήση γαλακτοκομικών προϊόντων, όπως τυρί και βούτυρο, και περιλάμβανε πιάτα όπως ψητά κρέατα και μαγειρευτά.
Συνολικά, η μεσογειακή διατροφή γύρω στο 1000 χαρακτηριζόταν από μια ποικιλία δημητριακών, λαχανικών και κρεάτων, με ιδιαίτερη έμφαση στη χρήση βοτάνων και μπαχαρικών για τον αρωματισμό των πιάτων. Διαμορφώθηκε επίσης από τα άφθονα θαλασσινά της περιοχής, τα οποία ήταν μια σημαντική πηγή πρωτεΐνης για πολλούς ανθρώπους που ζούσαν στη Μεσόγειο.
Η ιστορία των μεσογειακών τροφίμων γύρω στο 1900.
Το 1900, η περιοχή της Μεσογείου είχε μια πλούσια και ποικιλόμορφη γαστρονομική ιστορία.είχε επηρεαστεί από μια ποικιλία πολιτισμών κατά τη διάρκεια των αιώνων. Η διατροφή των μεσογειακών ανθρώπων το 1900 εξακολουθούσε να επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στα δημητριακά, τα λαχανικά και τα όσπρια, ενώ καταναλώνονταν επίσης μια ποικιλία από κρέατα και ψάρια. Ωστόσο, η κουζίνα είχε εξελιχθεί ώστε να περιλαμβάνει ένα ευρύτερο φάσμα υλικών και πιάτων, επηρεασμένο από τους διάφορους πολιτισμούς που κατοικούσαν στην περιοχή σε όλη την ιστορία της.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η μεσογειακή διατροφή επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις γεωργικές πρακτικές της περιοχής, οι οποίες χαρακτηρίζονταν από τη χρήση τοπικών, εποχιακών συστατικών. Η διατροφή διαμορφώθηκε επίσης από τη διαθεσιμότητα θαλασσινών, καθώς η Μεσόγειος Θάλασσα ήταν μια σημαντική πηγή πρωτεΐνης για πολλούς ανθρώπους που ζουν στην περιοχή.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η μεσογειακή διατροφή άρχισε επίσης να ενσωματώνει περισσότερα γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως το τυρί και το γιαούρτι, καθώς και μια ευρύτερη ποικιλία φρούτων και λαχανικών. Τα μπαχαρικά και τα βότανα, συμπεριλαμβανομένου του σκόρδου, του βασιλικού και της ρίγανης, χρησιμοποιήθηκαν συνήθως για να αρωματίσουν τα πιάτα και το ελαιόλαδο παρέμεινε ένα δημοφιλές μαγειρικό λίπος.
Συνολικά, η μεσογειακή διατροφή γύρω στο 1900 χαρακτηριζόταν από ποικιλία δημητριακών, λαχανικών και κρεάτων, με ιδιαίτερη έμφαση στη χρήση τοπικών, εποχιακών συστατικών και στην ενσωμάτωση βοτάνων και μπαχαρικών για να αρωματίσουν τα πιάτα. Διαμορφώθηκε επίσης από τα άφθονα θαλασσινά της περιοχής και την αυξανόμενη χρήση γαλακτοκομικών προϊόντων στη διατροφή.
